Ντόκας - Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (1994)

Κριτικές

- Επίλογος στα Χιόνια

Δημοσιεύτηκε στις Τετάρτη, 14 Ιουλίου 2010 02:49

Γράφτηκε από τον/την Administrator

«Ο Δημήτρης Πετσετίδης – συγγραφέας τριών συλλογών διηγημάτων – δεν πέφτει στην παγίδα της υποτιθέμενης αντικειμενικότητας. Δουλεύει τις ιστορίες του κυρίως σε πρώτο πρόσωπο, αλλά φροντίζει να κάνει εμφανή την απόσταση του από τα γεγονότα: φροντίζει, δηλαδή, η σκληρή συχνά πραγματικότητα να περνάει μέσα από τα φίλτρα της μνήμης και ενός χιούμορ που δεν είναι πάντοτε εμφανές και σε πρώτο πλάνο. Δεν γνωρίζω – και δεν ενδιαφέρει άλλωστε – αν ο συγγραφέας καταγράφει «παιδικά και εφηβικά βιώματά» του, όπως μας πληροφορεί ο εκδότης του. Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο Δημήτρης Πετσετίδης , χρησιμοποιώντας ως επί το πλείστον ( στα 14 από τα 17 συνολικά κομμάτια της συλλογής) το πρώτο πρόσωπο, θέλει οπωσδήποτε να δώσει μια πινελιά προσωπικής εμπλοκής στα δρώμενα. Αλλά η επιθυμία του αυτή δεν προβάλλεται ως αδιάψευστη μαρτυρία μιας εποχής. Και είναι φυσικά ίδιον του καλού συγγραφέα να περνάει τα βιώματά του στο χώρο του παραμυθιού εμποτίζοντάς τα με τα στοιχεία εκείνα που τους επιτρέπουν να διέλθουν της προσοχής την οποία, κατ΄ ανάγκη, θα τραβούσαν διαφορετικά.

Οι ιστορίες που μας αφηγείται στη συλλογή «Επίλογος στα χιόνια» διαδραματίζονται στη μεταπολεμική Ελλάδα – τον εμφύλιο και τα ζοφερά χρόνια που τον ακολούθησαν – φτάνοντας κάποτε ώς πολύ πρόσφατα, και οι περισσότερες περιγράφουν καταστάσεις της επαρχιακής ζωής. Είναι ίσως απαραίτητο να τονίσω πως ο Πετσετίδης δεν ενδιατρίβει στο είδος ηθογραφία. Αντίθετα ο λόγος του είναι πυκνός και οι καταστάσεις δίνονται με μια λιτότητα που δύσκολα επιτρέπει την εισχώρηση ηθογραφικών στοιχείων. Ακόμα και τα πιο κοντινά μας γεγονότα αναπλάθονται με τρόπο που να μην δείχνουν πρόσφατα.

Η παιδική ηλικία για πολλούς μπορεί να μοιάζει με θαύμα και η εφηβική με μια ανώμαλη προσγείωση στον κόσμο της πραγματικότητας. Για τον Δημήτρη Πετσετίδη και τα δυο αυτά στάδια ζωής δείχνουν να αποτελούν την ανεξάντλητη, ακόμα, δεξαμενή από την οποία «τραβάει» για να δροσίζει μια σχεδόν άνυδρη κατοπινή πραγματικότητα.

………………………………………………………………………………………………………………

Ίσως, με τον «Επίλογο στα χιόνια», ο Δ.Πετσετίδης να ξεμπλέκει πια με την εποχή της εμφύλιας αλληλοσφαγής και να επιχειρεί τη διάβασή του σε πιο πρόσφατες εμπειρίες. Πάντως αν εξαιρέσουμε κάποια κομμάτια αυτής της μετεφηβικής ηλικίας ( βλέπε τα «Επίλογος», «Φίλος και συμμαθητής», «Ο σηματοδότης», «Στα χιόνια>), που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μικρά διαμάντια της πεζογραφίας μας, άλλα αφήνουν μάλλον μια γεύση αμηχανίας στον αναγνώστη.»

Νίκος Ντόκας

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» , 10 Απριλίου 1994

Κρεμμύδας - Μανδραγόρας (1994)

Κριτικές

- Το Παιχνίδι

Δημοσιεύτηκε στις Τετάρτη, 14 Ιουλίου 2010 02:32

Γράφτηκε από τον/την Administrator

«Απλός ζωντανός και παραστατικός ο Πετσετίδης στο δεύτερο αυτό βιβλίο του (το πρώτο, Δώδεκα στο δίφραγκο, κυκλοφόρησε το 1986), μεταφέρει τους παιδικούς αλλά και εφηβικούς, φόβους, τα όνειρα και τα παράπονα, μέσα από το πρίσμα της μαθητικής ηλικίας.»

Κώστας Κρεμμύδας

Περιοδικό «ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ» , τ.2 , Ιανουάριος – Μάρτιος 1994

Μπουκάλας - Καθημερινή (1991)

Κριτικές

- Το Παιχνίδι

Δημοσιεύτηκε στις Τετάρτη, 14 Ιουλίου 2010 02:26

Γράφτηκε από τον/την Administrator

«…Δεν θηρεύει τη σκοπιμότητα, ούτε άγεται από κάποια οριστική και βολική ιδεολογική «γραμμή» ο λόγος του Πετσετίδη. Στόχος του συγγραφέα δεν είναι να επιβάλλει, ευθέως ή ύπουλα, τη δική του άποψη για τα χρόνια του αίματος. Τα κείμενά του τα φρεσκάρει και τα συστήνει η ματιά που αναζητεί αμερόληπτη τον άνθρωπο τον σβησμένο από τον πόνο και την ανέχεια ή τον δυναστεμένο από την εξουσία, δυναστεμένο ακόμη κι όταν εμφανίζεται σαν προσωρινός μικροκάτοχός της. Σιγανή η φωνή του, απέχει και από την ελεγεία και από τους τρόπους των καταγγελτηρίων. Η τραγωδία υπήρξε. Τραγωδοί δεν υπάρχουν.

Απλά γραμμένα είναι τα κείμενα. Στοιχεία, θετικά ή αρνητικά, της λογοτεχνικότητας, ό,τι κι αν σημαίνει ο όρος, λείπουν εδώ.

Περισσότερα...

Παπαγεωργίου - Αυγή της Κυριακής (1991)

Κριτικές

- Το Παιχνίδι

Δημοσιεύτηκε στις Τετάρτη, 14 Ιουλίου 2010 02:24

Γράφτηκε από τον/την Administrator

«Το δεύτερο βιβλίο του Δημήτρη Πετσετίδη, παρά τις κάποιες του αδυναμίες, διαβάζεται μονορούφι, είναι ευέλικτο και ευαίσθητο, ακουμπάει απαλά τον ψυχισμό του αναγνώστη, προσφέρει έμφαση στα βιώματα, έχει πλούσια θεματολογία, (μερικές φορές και καθώς περνούν τα χρόνια εξιδανικευμένη), διαθέτει στρωτή γλώσσα και καλή χρήση των λογοτεχνικών κανόνων, με μια φράση είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πόνημα.

Περισσότερα...