ΑΝΑΠΛΟΥΣ(Θ.Βαλτινός)

Λογοτεχνία

- Άρθρα

Δημοσιεύτηκε στις Σάββατο, 01 Ιουνίου 2013 10:47

Γράφτηκε από τον/την Δημήτρης Πετσετίδης

ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΟΣΤ

Λογοτεχνία

- Άρθρα

Δημοσιεύτηκε στις Σάββατο, 11 Μαΐου 2013 21:39

Γράφτηκε από τον/την Δημήτρης Πετσετίδης

Ο φίλος μου Ηλίας

Λογοτεχνία

- Άρθρα

Δημοσιεύτηκε στις Τρίτη, 05 Μαρτίου 2013 12:27

Γράφτηκε από τον/την Δημήτρης Πετσετίδης

Ο φίλος μου Ηλίας Χ, Παπαδημητρακόπουλος

Με τον Ηλία είμαστε παιδικοί φίλοι. Τον γνώρισα όταν ήταν 50 χρόνων κι εγώ 40. Αυτός και στα 80 του παραμένει παιδί, αλλά και κορυφαίος χειριστής του λόγου.

Μανιακός με την τυπογραφική επιμέλεια του κειμένου, βαθύς γνώστης της ελληνικής γλώσσας. Αν γινόταν θα τύπωνε ακόμη τα κείμενά του με υπογεγραμμένες. Και θα τις είχε γράψει με μαρκαδόρο χοντρής γραφής, έτσι συνηθίζει να γράφει τα λεπτών αποχρώσεων ωραία διηγήματά του.

Του είχα στείλει να διαβάσει τα χειρόγραφα –από πού κι ως πού χειρόγραφα τα γραμμένα στον υπολογιστή; θα μου έλεγε τώρα-, από τις «Λυσσασμένες αλεπούδες». Υπήρχε και το ομώνυμο διήγημα ανάμεσά τους.

Με ρώτησε: -Τι τίτλο θα βάλεις στο βιβλίο;

- Σκέφτομαι «Κομμωτήριο ανδρών», απάντησα.

-Μη γίνεσαι μαλάκας! Έχεις το διήγημα «Λυσσασμένες αλεπούδες» και τολμάς να σκεφτείς κάτι άλλο για τίτλο;

Έχουμε περπατήσει μαζί συνομιλώντας στους δρόμους της Αθήνας, έχουμε πάει παρέα να ψωνίσει τροφές για τα σκυλιά και για τα γατιά, που έχουν βρει φιλόξενη στέγη στο σπίτι του στην Πάρο.

Και θυμάμαι τη θλίψη του όταν «έφυγαν» σε μικρή χρονική απόσταση η μια από την άλλη , η Κούλα, η Κάρμεν και η γλυκιά του Μπίτσι Μπα. Τρεις πανέμορφες και πανέξυπνες γάτες.

Μιλούσαμε και μιλάμε συχνά με το τηλέφωνο, που όταν το σηκώνει η γυναίκα του, η Νιόβη-όλα τα βιβλία του αφιερωμένα σε αυτήν-με αναγγέλλει έτσι:

-Ηλία, ο «ταχτικούλης» μας.

Ο Ηλίας ήταν άταχτο παιδί στον Στρατό, φορούσε ζιβάγκο πολιτικό μέσα από την επίσημη στολή με τα γαλόνια. Και έγραφε κανονικά – αυτός θα έγραφε και πού - όλους τους κούφους και επηρμένους γαλονάδες.

Έχω φυλάξει μια γνωμοδότηση του Πειθαρχικού Συμβουλίου της Στρατιωτικής Ιατρικής που μου είχε στείλει μαζί με τα σχόλιά του. Την παραθέτω με τα σχόλια εντός παρενθέσεως: …διότι ο μαθητής VI (ήτοι εκτοετής) Γ.Ν. συνήψε ερωτικάς σχέσεις μετά της δίδος ( αντί του όρου: ξεκωλιάρα) Ν.Α. κατοίκου Θεσσαλονίκης , εις ην υπεσχέθη γάμον, θεωρούμενος , ως αύτη αιτιάται, υπεύθυνος της εγκυμοσύνης της (!) …………………………………………………………………………….

Δια ταύτα

Το Συμβούλιον αποφαίνεται παμψηφεί υπέρ της εκ της Σχολής αποβολής του εγκαλουμένου μαθητού VI Γ.Ν. (τα χτήνη, τον έδιωξαν.)

Μετά έγινε στρατηγός και στην ελληνική Λογοτεχνία. Εικονοκλάστης και εκεί, έχω τη γνώμη ότι εμφύσησε νέα πνοή στη γραφή της μικρής φόρμας.

Ο Ηλίας ξανάχτισε στα λογοτεχνικά οικόπεδα εκ βάθρων τον Πύργο της Ηλείας , μια πόλη, όπως γράφει, με χαμηλούς ορίζοντες , με ατέλειωτες βροχές, με λάσπες, με το ιδιαίτερα απομονωμένο επαρχιακό της περιβάλλον, και την έκανε να φαντάζει πλήρης ευδίας και γοητείας στα αφηγήματά του.

Κρατώ στα συρτάρια μου ένα πλήθος από επιστολές του, ακόμη και τηλεγραφήματα , τα οποία συνήθιζε να στέλνει για εορτές και άλλες περιπτώσεις χαριτολογώντας. Το 1990 υποβάλλεται σε εγχείρηση και άμα του πέρατος, είναι παραμονές Χριστουγέννων , λαβαίνω το εξής τηλεγράφημα: ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ. ΗΜΕΤΕΡΟΣ ΟΥΡΟΛΙΘΟΣ ΜΕΤΕΞΕΛΙΧΘΗ ΕΙΣ ΑΕΡΟΛΙΘΟΝ ΑΠΑΛΛΑΞΑΣ ΗΜΑΣ.   ΗΛΙΑΣ

Ερωτικός συγγραφέας και ερωτικός άνθρωπος , μου γράφει διαβάζοντας ένα διήγημά μου : «Πλήν εγώ όταν η ξαδέρφη μου μού έραβε το κουμπί θα της χούφτωνα, τουλάχιστον, το στήθος : Τα όνειρα ξεκινάνε από κάποια σάρκα…»

Εκείνο όμως το στήθος που χούφτωσε με πάθος και του μετέδωσε ρίγος και ηδονική απόλαυση είναι αυτό της Λογοτεχνίας.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα : Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Κείμενο του Γ-Ι Μπαμπασάκη

Λογοτεχνία

- Άρθρα

Δημοσιεύτηκε στις Τρίτη, 11 Δεκεμβρίου 2012 18:23

Γράφτηκε από τον/την Δημήτρης Πετσετίδης

2.ΒΑΛΤΙΝΟΣ & ΠΕΤΣΕΤΙΔΗΣ. Αμφότεροι μας ξεναγούν σε μια Ελλάδα που
έχει γεννήσει δαίμονες και αγγέλους, χωμάτινους άντρες και ένυλα όνειρα,
μεγαλόπνοα σχέδια και καθημερινές τραγωδίες. Και ακόμα: συγκίνηση, χιούμορ,

πάθη. Ο Ανάπλους (εκδ. Εστία), το πιο πρόσφατομυθιστόρημα του Θανάση Βαλτινού

(Καστρί Κυνουρίας, 1931),και το Ενοίκω (εκδ.Μεταίχμιο),

η πιο πρόσφατη concept συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Πετσετίδη

(Σπάρτη, 02/08/1940), είναι ισχυρό διπλοχάστουκο στους Ομορφάντρες και στις

Χελίν. Ο Βαλτινός, με τη γνωστή μπορχεσιανή του μαστοριά κι επινοητικότητα,
στήνει ένα είδος αυτοβιογραφικής αυτοβιολογίας, συστήνοντάς μας τόσο το σύνολο
του έργου του όσο και μια ιδιότυπη, πολύτιμη πατριδογνωσία. Το παρελθόν
οφείλουμε να το γνωρίζουμε για να μπορούμε να προχωρούμε στο μέλλον και να
ζούμε με κάποια πληρότητα το παρόν, μοιάζει να διατείνεται ο Βαλτινός. Από την
αρχή εξηγείται: «Η λογοτεχνία είναι χρησμός» (σ. 31). Παίζει με το ντοκιμαντέρ
και τον μοντερνισμό, ελίσσεται αέρινα εκεί που καμώνεται ότι είναι βαρύς, σαν
τα σίδερα στα έργα του Γιάννη Κουνέλλη, διηγείται και κήπους και τρόμους, όπως
θα έλεγε ο Καρούζος. «Ήρωες όχι ακριβώς, στοιχεία για ήρωες. Και βεβαίως
ατμόσφαιρες, καταστάσεις» (σ. 30). «Ηχητικές “φρυκτωρίες”» (σ. 35). «Και ο
κόσμος είναι ακόμα ένας αναπεπταμένος λειμώνας» (σ. 43). «Ο θάνατος - και η
λαγνεία εκείνων των χρόνων. Ρετάλια μνήμης. Σπαράγματα» (σ. 102). Και στη
σελίδα 39, η εμφάνιση ενός μικρού αγοριού, μες στην Κατοχή, που άκουγε στο
όνομα Δημήτρης Πετσετίδης!

Περισσότερα...