Ντόκας - Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (1991)

Κριτικές

- Το Παιχνίδι

Δημοσιεύτηκε στις Τετάρτη, 14 Ιουλίου 2010 02:21

Γράφτηκε από τον/την Administrator

«…Πάντως η ανάγνωση των διηγημάτων που περιλαμβάνονται στη συλλογή «Το παιχνίδι» μου επιτρέπει να πω με σιγουριά πως τούτος ο συγγραφέας δικαιωματικά και με το σπαθί του κατακτάει ένα χώρο στα γράμματά μας. Ο Δ. Πετσετίδης αν και ζει στην εγκαταλειμμένη επαρχία – πράγμα που θα μπορούσε να προδιαθέτει ευνοϊκά υπέρ του – δεν χρειάζεται τη συνηγορία αυτών που μένουν στο κέντρο. Οι ιστορίες του, που συνήθως αναφέρονται στην επαρχιακή ζωή, είναι γραμμένες σε γλώσσα ρέουσα, χωρίς πολλούς ιδιωματισμούς και δομημένες με πνεύμα οικονομίας.

Αν ήθελε κανείς να πει επιγραμματικά τη γνώμη του για τα γραπτά του Πετσετίδη, νομίζω πως θα έπρεπε να τονίσει την ικανότητα του να φτιάχνει μια ιστοριούλα όσο πιο απλά γίνεται, χωρίς εξάρσεις και ρητορίες. Και το πιο σπουδαίο αυτές οι ιστορίες λειτουργούν σε μια άλλη διάσταση που δεν την υποψιάζεται ο αναγνώστης όταν τις διαβάζει. Το πικρό, ειρωνικό, χλευαστικό ή χαρούμενο σχόλιο έρχεται μετά την ανάγνωση. Όπως η γεύση που αφήνει στο στόμα ένα καλό κρασί που μόλις ήπιαμε.

Δεν ισχυρίζομαι πως όλα τα διηγήματα της συλλογής είναι μικρά αριστουργήματα, αλλά κάποια από αυτά δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα μεγάλες στιγμές της λογοτεχνίας.»

Νίκος Ντόκας

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» , 25 Αυγούστου 1991

Κούρτοβικ - Ελευθεροτυπία (1991)

Κριτικές

- Το Παιχνίδι

Δημοσιεύτηκε στις Τετάρτη, 14 Ιουλίου 2010 02:21

Γράφτηκε από τον/την Administrator

«Στο χώρο που επισκοπείται από το σημερινό σημείωμα, ίσως το καλύτερο βιβλίο που κυκλοφόρησε φέτος την άνοιξη είναι η συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Πετσετίδη «Το παιχνίδι» (εκδόσεις Νεφέλη, σς.149). Όπως και στην προηγούμενη συλλογή του «Δώδεκα στο δίφραγκο»(1986), αυτός ο Σπαρτιάτης διηγηματογράφος πετυχαίνει με μερικά από τα ολιγοσέλιδα πεζά του εκεί όπου αποτυχαίνει, παρά τον εντυπωσιακότερο τεχνικό εξοπλισμό του, ο Νάσος Θεοφίλου: μετουσιώνει παιδικές και εφηβικές μνήμες από τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας σε μύθους παράξενα γοητευτικούς, παρά την πολλές φορές μακάβρια σκληρότητά τους. Γι΄ αυτό θα ήταν λάθος να δούμε στα διηγήματά του μια ακόμη δόση συνηθισμένης μαρτυριολογίας γύρω από την Αντίσταση, τον Εμφύλιο κ.λπ. Μέσα από την απλή, αψιμυθίωτη αφήγησή του, που θυμίζει πότε πότε μπαλάντα και δεν αγνοεί καθόλου το χιούμορ, πνέει ο δροσερός αέρας μυστικών θρύλων, που τους ενέπνευσε μια φοβερή, ακατονόμαστη τραγωδία, αλλά που μας εξοικειώνουν μαζί της επειδή ακριβώς την τραγουδούν σαν κάτι μακρινό και παραμυθένιο.»

Δημοσθένης Κούρτοβικ

«ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», Τετάρτη 19 Ιουνίου 1991